Czy wiesz, że przychodząc na świat, mamy w sobie naturalną pewność siebie? W naszych własnych oczach jesteśmy idealni, a świat stoi przed nami otworem. Co więc dzieje się po drodze, że  większość z nas w dorosłym życiu zmaga się niskim poczuciem własnej wartości lub jako cel rozwojowy stawia sobie „uwierzyć w końcu w siebie”?

Nie odpowiem Ci na to pytanie. Odpowiesz sobie na nie sam?

Czy kiedy Twój niemowlak w naturalny sposób zaczyna eksplorować świat, pozwalasz mu na to w sposób nieograniczony? Czy może zajrzeć do każdej szuflady, rozsypać mąkę, spróbować piasku, dotknąć czegoś „niebezpiecznego”?

Czy pozwalasz decydować dziecku co wybierze do zjedzenia ze swojego talerza, ile tego zje i o jakiej godzinie?

Czy gdy Twój dwulatek odmawia zrobienia czegoś, szanujesz jego zdanie ? Czy jego „NIE” jest słyszane?

Czy Twój przedszkolak może samodzielnie zadecydować w co się ubierze, nawet gdy w środku lata wybierze kombinezon?

Czy bez ograniczeń może wykonywać podstawowe czynności domowe w sposób „właściwy” dla niego? A może w obawie, przed tym że zrobi sobie krzywdę, bałagan albo będzie trwało to zbyt długo, przejmujesz tą czynność za niego?

Czy zdarza Ci się powiedzieć „ No nie wstydź się”; „ A ty co taka czerwona/y się zrobiłaś/es?” „Ojej, ale z Ciebie wstydniś”; „Wstyd mi za Ciebie”; „Tylko wstydu nam nie narób”; „No zaśpiewaj piosenkę, przecież chyba się nie wstydzisz cioci i wujka”.

Czy akceptujesz uczucia swojego dziecka? „Nic się nie stało, już nie boli” , „No co Ty, pająka się boisz”, „Chłopak a taka beksa!” – pewnie znasz zdania, które jak z automatu pojawiają się określonych sytuacjach.

Czy pytasz jakie oceny dostali inni koledzy z klasy? Porównujesz zachowania i zdolności pomiędzy rodzeństwem?  Stawiasz za przykład do naśladowanie koleżankę z sąsiedztwa?

A wielkie kwantyfikatory w kierunku nastolatka? „A Ty jak zwykle nie miałeś czasu na naukę”, „Nigdy nie sprzątasz po sobie”, „Zawsze musisz zrobić inaczej niż potrzeba”

A teraz najważniejsze pytania- a Ty jak się czujesz sam ze sobą?

Czy wierzysz w swoje umiejętności i potrafisz podejmować wyzwania wymagające wyjścia z własnej strefy komfortu? Czy prowadząc swój wewnętrzny monolog skupiasz swoją uwagę na analizie własnych możliwości czy ograniczeniach? Czy lubisz to jak wyglądasz?